بسم الله الرحمن الرحیم

تو اگر گرسنه ای و نان می خواهی ؛ هیچ گاه نانوا به در خانه ی شما نمی آید ؛ بلکه تو خود باید مسیر نانوایی را طی کنی ؛ البته اول باید مسیر کار کردن را طی کرده باشی و در قبال این کار کردن ؛ پولی بدست بیاوری و بعد پول را بدهی و نان بگیری ، نان هم که گرفتی باید معده ی سالمی داشته باشی تا بتوانی آن نان را بخوری و با آن بدنت رشد کند و بزرگ شود .

اگر روح تو گرسنه است و تو طلب نان از عالم الست را داری ؛ هیچ گاه امام(ع) نمی آید از عالم ملکوت برای تو نان بیاورد ، بلکه تو خودت باید مسیر عالم ملکوت را در وجودت طی کنی و وارد بر آن عالم شوی و از آن تغذیه کنی تا روحت رشد کند و به تعالی برسد . البته تو قبلا باید در مسیر ظهور اسمائی که خداوند در درون تو گذاشته  ؛ حرکت کنی و رذایل اخلاقی را از درونت بیرو ن بریزی ؛ بعد که روحت صفا گرفت ؛ بله آن وقت با این برگ امتیاز می توانی هر غذایی که خواستی از عالم الست سفارش بدهی و بخوری و به صفا و نورانیت قلبت برسی . 

بسم الله الرحمن الرحیم

ما باید در هر سه عالم (ملک و ماده ) ،(ملکوت و خیال ) ، ( جبروت و عقل ) ، غذای متناسب آن عالم را نوش جان کنیم تا در هر سه عالم بزرگ شویم . در هر عالمی که تو غذای آن مرتبه را نخوری ؛ در آن عالم رشد نمی کنی و بزرگ نمی شوی . بچه ی یک ساله ای که در عالم ماده ، غذای متناسب باجسم را از طبیعت نخورد ؛ جسم و تن مادی او هرگز رشد کافی را نخواهد داشت و بزرگ نمی شود . لذا وقتی او به سن هفت سالگی می رسد ؛ در مقایسه با بچه های هفت ساله ؛ جثّه ی او ریزتر است .

به همین گونه اگر انسان فقط غذای جسم و ماده را از طبیعت بخورد و غذای ملکوت را به روحش ندهد ، نمی تواند آسمانی و لطیف بیندیشد . هرچند که از نظر بدنی ، هیکل او خیلی خوب رشد کرده و بزرگ شده ، اما هیکل ملکوتی او کوچک مانده ؛ چون غذای خاص عالم ملکوت را نخورده وفکر و اندیشه ی او کوتاه مانده و قد نکشیده ، لذا او تشخیص خوب و بد را نمی دهد ؛ چون ادراک و فهمش در محدوده ی عالم دنیا خلاصه می شود و فقط سود و زیان این ور را می بیند و تمام سرمایه اش را هم به این ور می ریزد و ناراحتی و خوشحالی اش هم به همین سمت است و حتی در سن بالای 50 _ 70 هم با کوچکترین مشکلی که به عالم ماده اش وارد می شود ؛ فریادش بلند می شود ، چرا ؟ چون بزرگ نشده و مثل بچه ای که وقتی ماشین اسباب بازی اش می شکند ؛ از کوره در می رود و ساعتها گریه می کند ؛ او هم دنیا و شکست در آن را بزرگ می بیند و برای از دست دادن آن، دائم در جزع و فزع است و بصیرت ندارد و درد عالم بالا را حس نمی کند .  

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان در هر مرحله ای که در وجودش عروج می کند و بالا می رود ، غذای همان مرتبه را طلب می کند و دیگر غذای مرتبه ی پایین او را سیر نمی کند. نوزادی که دوران شیرخوارگی را به پایان رسانده و هم اکنون دو ساله است ؛ دیگر شیر مادر نمی تواند او را سیر کند ؛چون جسم و بدن او رشد کرده و بزرگتر شده و غذای بالاتر ی را طلب می کند . 

انسان فقط یک عالم ندارد بلکه در عوالم مختلف پیچیده شده است و علاوه بر عالم ماده ( ناسوت) ، عالم خیال و برزخ (ملکوت ) و عالم عقل (جبروت ) را هم دارد . یعنی انسان در سه عالم تو در تو ( طبیعت و ماده ، ملکوت ، جبروت ) پیچیده شده است و این عوالم را با خود حمل می کند .

انسانی که در وجودش سیر کرده و با بصیرت و بینش درست به هستی می نگرد ؛ می داند که برای همیشه در عالم ماده باقی نمی ماند ؛ لذا دائم در وجودش به دنبال آن باقی و جاودانگی می گردد ، چون روح او بزرگتر شده و دیگر غذای ماده و طبیعت او را سیر نمی کند و بدنبال غذای بالاتری است و وجود او غذای عالم ملکوت را طلب می کند . به همین گونه وجود او در عالم ملکوت کم کم بالنده و بزرگتر می شود و بینش و دید او به عالم هستی وسیع تر می شود و با بصیرت به اطرافش می نگرد و دیگر غذای ملکوتی هم او را سیر و قانع نمی کند ؛ بلکه دائم در طلب غذای جبروتی است و برای وارد شدن  به جبروت دست و پا می زند .